Geçen yetmiş yıla yakın zamanda uluslararası politikaya hâkim olduğu gibi Rus dışişlerini yürütenlerin Moskova-Washington ikilemine dayanarak hareket ettiği her geçen gün belli oluyor. Bu ikileme uluslararası alanda ve Amerika açısında eskisi gibi bakılmasa da, Rusya bu gözle dünyaya bakmakta kararlı duruyor.

Rusya’nın Suriye’deki hareket mekanizması bir yere kadar bu tarz düşünce ile belirleniyor. Aynı zamanda Rusya’nın dünyadaki rekabet alanlarında Amerika’ya yönelik endişeleri özellikle bu düşüncenin etkisi altında olduğunu gösteriyor.  Rusya dışişlerinin bu tür siyasi yaklaşımı, Moskova’nın Şam’daki kuşatılmış müttefikine ekonomik çözümler bulma ve Şam yönetimi altındaki halk için hayatı kolaylaştırmak yerine Amerika karşıtlığını destekliyor.Moskova’nın bu gereksinimleri şimdiki süreçte Rus siyasetinin temelini oluşturuyor.

Şam tarafından yönetilen bölgede, Sezar Yasası ile Batının  yaptırımları ağırlaştırması karşısında ekonomik çözümler aramak, Rusya için Suriye’nin kuzeydoğusundaki küçük kasabaların yakınlarda gezen Amerikan devriyeleri ile sorun yaratmaktan daha yararlı olabilir.

Ankara’nın Suriye politikası, Kürtleri ve müttefikileri olan Arapları ve Hristiyanları bir yerel varlık kuraktan caydırmaktadır,  bu Rusya’nın amaç ve planlarına en iyi hizmet eden siyasetir.

Şam’da fırın ve akaryakıt  kuyruklarına çare bulmayı önemsemeyen, ulusal ve bölgesel bir hesaplaşma alanına döndürülen ülkede, siyasal ve anayasal sorunlara sürdürülebilir çözüm bulacağını düşünmeyen Rusya, ulusal düşmanlık ile dolu Türkiye  yoluyla Suriye’nin kuzeydoğusundaki halkın arasında korkular yaratıyor.

Bununla birlikte Rusya Suriye rejiminin ve SDG’nin ortak varlığı olan şehirlerde sorun yaratarak ülkenin kuzeydoğusundaki  Amerikan devriyeleri ile çatışarak ve bu bölgenin sakinlerini ülkenin diğer insanlarına Amerikan ajanları gibi göstermeye çalışarak mevcut olan anlaşmazlıkları ve güven eksikliğini beslemeye çalışıyor.

Rusya’dan kaynaklanan bu tür endişeler, coğrafi olarak Tel Rıfat’tan Minbic üzerinden Türkiye, Suriye, Irak sınırının kesişme noktasına kadar uzanan hat üzerinde duyuluyor. Ayrıca tüm bu gerginlikler ve kavgalar  Türkiye sınırı boyunca Suriye’nin kuzey hattında yaşanmaktadır.

Diğer yanda SDG tarafından yönetilen ve yoğun bir Amerikan varlığına sahip olan Deyrizor’un doğusunda Rusya aynı siyaseti yürütmüyor, bu bir kaç nedenden kaynaklanıyor:

Birincisi; uzak mesafe yüzünden ellerinde Türk saldırılarını teşvik edecek imkan yoktur.

İkincisi; rejime ait güç merkezleri bölgede bulunmamaktadır.

Üçüncü; Moskova’nın Fırat güneyinde bölgesel müttefiki olan İran, güvenilmez ve dışlanmış durumadır.

Bu nedenlerle Rusya’nın, Washington ve bölgedeki sözde ajanları olanlar ile çekişme yaratma konusunda kısıtlamalar ile önü kapanmaktadır.Buna rağmen Rusya Deyrizor’un doğusundaki SDG’nin tarafından gerçekleştirilmiş hak ihlallerini kullanarak aşiretleri ayağa kaldırmaya çalışıyor.Rusya uluslararası rekabet arenasında yeniden etkili bir güce dönüşmesini kullanarak Washington’un müttefiklerini cezalandırmak amacıyla Amerikan siyasetinde sızma noktaları aramaktadır.

Görünen şu ki, Trump’ın seçim sonrası çıkarttığı yaygara Ve bundan mütevellit Washington’un kendi iç sorunlarıyla meşgul olmasıyla, Rusya,  Suriye’de Türkiye ile rahat hareket etmeye başladı.Ve bu dönemde, Moskova boş durmadı, Suriye ve Türkiye kontrolü dışında kalan yerlerde Amerikan ajanı olarak ifade ettiklerini tuzağa çemeye çalışmaktadır. Bu durum birçok konuda Rusya’ya artı puanlar kazandıracaktır.Öte yandan, Trump’ın politikalarına yerel halkın güvenin azalmasının ardından, Rusya özerk yönetimin performansından, çürüyen iç yolsuzluklarından ve oradaki nüfus üzerindeki baskılardan da yararlanarak kendisini Suriye halkına bir kurtarıcı olarak tanıtmak istemektedir.

Fırat’ın doğusuna ve Amerikalılara yönelik bu dış politika modeli, Suriye’nin bu yarı özerk bölgesinde yerel makamlar üzerindeki baskıyı artırıyor. Ve sadece Kürtlerle ilgili her şeyi bitirmek için Rusların Suriye’deki kuklası olacak bir Türkiye hazır hale getiriliyor.

Bütün bu olayları  Rusya  en önemli zaferleri arasında görüyor. Suriye genelinde yaşam standardındaki korkunç düşüşü tamamen görmezden gelirken, hizmetlerin kıtlığı ve uzun zamandır bitmeyen savaş, siyasi bir çözüme ulaşma umutlarını azaltmıştır.